Het is zaterdagochtend, en we stappen nog eerder de deur uit, dan op een doordeweekse schooldag. 8:15 wordt acte de presènce gegeven, op het parkeerterrein van ons sportpark Oldencate.
Holwierde is de plek waar we de grasmat zullen gaan betreden, en de wedstrijd is nog niet begonnen, of ik sjees alweer terug naar Spijk, alwaar de toch onontbeerlijke voetbalschoenen op onze stoep liggen te wachten. Zoonlief wil me de veters niet meer laten strikken en stuurt me subiet de kleedkamer uit; “mam, ik red me wel”, waarop hij even later het veld op rent. Hij mag even in de dug out bijkomen van de schrik vanwege de vergeten voetbalschoenen.
Het is een groot veld, waar ze op moeten voetballen. Voor sommigen bekend, voor anderen nieuw en overweldigend. Meer positiespel, en natuurlijk, “buitenspel”! Ik zal me er maar niet over uitlaten, wat ik ervan weet, want dan zullen de reacties helder en duidelijk zijn w.b. mijn haarkleur en geslacht…
Het is een chaotisch spel, het is zoeken naar rust, elkaar en de posities; het lijkt alsof de Holwierders al vaker samen hebben gespeeld. Al snel is er een kans voor deze spelers, en maakt Anric zich op voor een duik op de bal. Erwin pakt de bal rustig, Diem neemt hem mee, en trekt hem langs de lijn richting het doel van de tegenstanders. De dames Amber, Lisa, Danique en later ook Daisy, laten wat girlpower zien, maar dit mag niet baten. Het balbezit is vergeven, en de Howierders trekken weer en masse richting het doel waarin Anric op scherp staat.
Een poging van Holwierde wordt gestopt door Jeroen, en even later doet Roy zijn uiterste best te voorkomen dat er een gericht schot op doel wordt gezet, die toch en door Anric gestopt. Even later breekt zn concentratie en ziet een tegenstander een kans, die wordt benut. Het is 1-0.
Dat de tegenstanders gebrand zijn, op een overwinning blijkt wel uit een situatie bij het doel, als een speler van Holwierde de bal zo graag wil hebben, dat hij er als een keeper op af duikt, en de bal niet meer wil loslaten. Het is overduidelijk “hands”, maar Anric laat zien dat het zijn territorium is, en neemt de situatie over om de bal vervolgens het veld in te schoppen.
De wedstrijd blijft een chaotisch zoeken naar rust en balbezit. Het is wel leuk om te zien, dat onze spelers serieus spirit uitstralen, echt op zoek zijn naar ruimte en hun mede teamgenoten. Het zit er ook wel in dat het in de loop van het seizoen beter gaat worden. Het mengen van ervaren spelers, met beginnende spelers, kan er soms voor zorgen, dat de beginnende spelers zich gaan optrekken aan de ervaren, en de ervaren spelers leren te coachen in het veld. Daan, Danique, Anric en Roy hebben al ervaring op een groot veld. Het begint natuurlijk met een teamgevoel, het durven aanspreken van elkaar, het accepteren van kritiek van de coach en lekker ouwehoeren in de kleedkamer.
De doelpunten voor de tegenstanders vliegen ons om de oren; ze zijn overduidelijk beter. Af en toe is er balbezit voor de Spieksters, en wordt er een poging gewaagd, maar er volgen geen goals. Het is hard werken op een groot veld. Voor de spelers die vorig jaar op een half veld speelden, is dit serieus even afzien. Rick laat zien dat hij niet alleen keeper is, maar ook in het veld zijn meters maakt. Als Luca de bal aan de voeten voelt, doet hij een poging het veld over te vliegen, net als vorig seizoen, maar het is een flink stuk, en de tegenstanders zijn sterk, Bram zoekt een mogelijkheid over te spelen, maar voor hij die gevonden heeft, is de bal alweer weg.
Uiteindelijk werd het 11-0 voor de thuisploeg, was het “baal” gehalte hoog in de auto, en is het best even lastig om een “het is maar een spelletje, het gaat erom dat je je best doet en je hebt lekker even gesport”, peptalk te houden...
